Ga naar de inhoud

Worstelen, dat heeft Meike van Boekel veel gedaan tijdens haar stage afgelopen zomer bij Academie voor Beeldvorming. Hoe deel je iets waar je zelf onzeker over bent? Hoe betrek je anderen bij je werk? Meike vertelt.

Ik ben een hokjesdenker.

Maar ik plaats niet iedereen in een hokje. Dit doe ik vooral bij mensen waar ik bewondering voor heb of waar ik tegenop kijk. Tijdens deze stageperiode ontstond de mogelijkheid om in gesprek te gaan over hokjesdenken. Ik sprak met mensen waar ik nieuwsgierig naar was. Met Dylan, Laiyan, Jasper en mijn vader. Om dit vast te leggen wilde ik fotograferen, filmen en geluidsopnames maken. Gedurende deze gesprekken vergat ik dat grotendeels en verzonk ik in het gesprek. Contact is lastig te documenteren.

Worstelingen
Tegelijkertijd ontstonden er verwachtingen uit allerlei hoeken. Ik moest een eindpresentatie geven vanuit stage en dit afronden vanuit school. Mijn oom en tante wilde komen kijken. Ik vond mijn werk niet echt toonbaar, ik wist niet wat ik wilde laten zien. Het lukte niet om een planning te maken. Ik was te bang wat anderen van me zouden denken. Te bang om te falen. Uiteindelijk deed ik niks.

Keerpunt
Ik kwam erachter dat ik jaloers ben op de mensen met wie ik een gesprek heb gehad. Ze hebben passie, het lef om te zijn wie ze zijn en tijd te nemen voor zichzelf. Dat wil ik ook. Dit gaat niet over anderen die ik in een hokje plaats. Dit gaat over mijn eigen angsten en onzekerheden.

Nog steeds had ik geen eindproduct. Ik zat middenin een proces vol twijfels. Door de eindpresentatie een tussenpresentatie te noemen ontstond lucht en ruimte. Ik wist wat ik moest doen: andere mensen betrekken.

Hoe durf jij?
Tijdens mijn presentatie had ik voor alle aanwezigen een persoonlijke vraag voorbereid. ‘Hoe durf jij grote financiële keuzes te maken?’ ‘Hoe durf jij moeder te zijn?’ ‘Hoe durf jij je gedachtes om te zetten in daden?’ Sommige vragen werden emotioneel beantwoord, anderen met een bepaalde vanzelfsprekendheid. Soms werd erover nagedacht, soms werd de vraag teruggekaatst. ‘Ik vind zelf helemaal niet dat ik een sterke mening heb.’

Vervolg
Hoe ik nu verder ga, dat weet ik nog niet. Wat ik wel weet is dat wat de een als vanzelfsprekend ervaart, wordt door de ander juist bijzonder gevonden. En iedereen draagt zijn eigen angsten en onzekerheden met zich mee. Dit ga ik verder onderzoeken tijdens mijn afstudeerjaar bij Art, Communication and Design op Fontys Hogeschool voor de Kunsten in Tilburg.